အၿမင့္ကိုပ်ံမယ့္ ငွက္စင္ေယာ္

အၿမင့္ကိုပ်ံမယ့္ ငွက္ဇင္ေယာ္

မိဘတိုင္းက ကိုယ့္သားသမီးတိုင္းကို လိမၼာထက္ျမက္ေစခ်င္ၾကတယ္။
"မႀကိဳးစားခ်င္"တဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔ ႀကံဳရတဲ့အခါ မိဘဘယ္ႏွစ္ပါးကမ်ား
ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ နားလည္မႈေတြ ေပးႏိုင္ခဲ့သလဲ?
တခ်ဳိ႕ကျပစ္တင္ဆဲဆိုဖို႔၊ တခ်ဳိ႕က ရိုက္ႏွက္ဖို႔နဲ႔ တခ်ဳိ႕က
အဓမၼတိုက္တြန္းဖို႔ေလာက္ပဲ နားလည္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္က
သားသမီးေတြကိုဆံုးမရာမွာ အသံုးမဝင္တဲ့အျပင္ သူတို႔အတြက္ စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔
ကိုယ့္ကိုယ္မယံုၾကည္မႈေတြ ပိုတိုးေစၿပီး သင္ယူရမွာကို
မုန္းတီးသြားႏိုင္ပါတယ္။

"မႀကိဳးစားခ်င္"တဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔ ႀကံဳရတဲ့အခါ မိဘေတြက ကိုယ့္ေဒါသစိတ္ကို
အရင္ဆံုး မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ကေလးကိုေျပာဆို ဆံုးမရာမွာ
အရာေရာက္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘလုပ္သူမွာ အရင္ဆံုး တည္ၿငိမ္တဲ့EQ၊
ၿငိမ္သက္တဲ့ ရင္ဘတ္၊ က်ယ္ျပန္႔တဲ့အေတြး အျမင္ရွိမွ သားသမီးေတြကို
ညႊန္ျပဆံုးမႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။

ကေလးတစ္ေယာက္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို လံုးဝနားမလည္ႏုိင္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ေဘးခံုသူငယ္ခ်င္းက အဆင့္တစ္ရခ်င္တိုင္း ရေနၿပီ၊
အဆင့္တစ္မွန္းထားတဲ့သူက အဆင့္ (၂၁)ျဖစ္ေနခဲ့ရသလဲ
ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးျဖစ္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူကို "ေမေမ.. ေမေမ သားကသူ႔ထက္
ပိုညံ့ေနလို႔လား? သားက သူ႔လိုပဲ ဆရာမ စကားကိုနားေထာင္တယ္၊
စာမွန္မွန္လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ သားက သူ႔ထက္အမွတ္နည္းရသလဲ?"

သားစကားကိုၾကားေတာ့ မိခင္က သားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ေလးစားၾကည္ညိဳစိတ္
(Self-esteem) ရွိလာၿပီလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒီလို ကိုယ့္ကိုယ္ေလးစားစိတ္ကို
ေက်ာင္းစာရဲ႕အဆင့္က ထိခိုက္နာက်င္ေစခဲ့တယ္။

မိခင္ဟာ သားအေမးကိုမေျဖဘဲ သားကိုပဲၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုအေျဖမ်ဳိး
ေပးရမယ္မွန္း သူ မသိခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္စာေမးပဲြမွာ သားအဆင့္(၁၇)ရၿပီး သားသူငယ္ခ်င္းက
အဆင့္တစ္ရျပန္တယ္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ သားက အရင္အတိုင္း မိခင္ကိုေမးျပန္တယ္။

"သာမန္လူတစ္ဦးရဲ႕ အသိဥာဏ္က ၃၆၉ရွိၿပီး အဆင့္တစ္ရသူရဲ႕ ဦးေႏွာက္က
တစ္ျခားလူထက္ ပုိသြက္လက္လို႔"လို႔ သားကို သူေျဖခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္
ဒီလိုအေျဖမ်ဳိးက သားလိုခ်င္ခဲ့တဲ့ တကယ့္အေျဖလား? ဒါေၾကာင့္ သားအေမကို
သူမေျဖခဲ့ျပန္ဘူး။

သားအေမးကို ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲလို႔ သူအၿမဲေတြးခဲ့တယ္။
တစ္ျခားမိဘေျဖခဲ့ဖူးတဲ့ အပ္ေၾကာင္းထပ္အေျဖေတြလို "သားက အေဆာ့မက္လို႔၊
ႀကိဳးစားမႈနည္းလို႔၊ တစ္ျခားလူထက္ မႀကိဳးစားလို႔" စတဲ့ အေျဖေတြေျဖဖို႔
သူစဥ္းစားခဲ့ဖူးေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ သားလိုဥာဏ္ထိုင္းတဲ့သူ၊ အတန္းထဲမွာ အဆင့္မမီသူတစ္ေယာက္အဖို႔
ဘဝမွာ ရွင္သန္ရတာကိုက တစ္ျခားလူထက္ ပိုပင္ပန္းေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္
သားရဲ႕ထပ္တလဲလဲ အေမးအတြက္ ျပည့္စံုတဲ့အေျဖတစ္ခုေပးဖို႔
သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

မူလတန္းေအာင္ခဲ့တဲ့ သားက အရင္ထက္ပိုႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို
မမီခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရင္ကထက္စာရင္ အမွတ္ေတြ ေကာင္းခဲ့တယ္။
သားရဲ႕တိုးတက္မႈကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ မိခင္ဟာ သားနဲ႔အတူ ပင္လယ္ဖက္ဆီ
အလည္အပတ္ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီခရီးစဥ္မွာပဲ သားရဲ႕အေမးကို
သူျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ ကေလးငယ္ဟာ အဆင့္အတြက္နဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္မေနခဲ့ေတာ့ဘူး။
မူလတန္းတုန္းက သူအဆင့္ဘယ္ေလာက္ ရခဲ့ေၾကာင္းကို လူေတြေမးမွာ
မေၾကာက္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူဟာ အထက္တန္းကို ပထမအဆင့္နဲ႔
ေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။

ဆုေပးပဲြမွာ ကေလးငယ္က ေက်ာင္းသားနဲ႔ အုပ္ထိန္းသူေတြကို သူပထမရတဲ့
အေတြ႔အႀကံဳကို ေျပာခဲ့တယ္။ ေဟာေျပာပြဲမွာ ငယ္ငယ္က
မိခင္နဲ႔ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တာကို သူက ဒီလိုေျပာျပခဲ့တယ္။

"အဲဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေမေမ သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေမေမက
ကမ္းေျခတစ္ေနရာကို ထိုးျပၿပီး "သား ပင္လယ္ေဘးက အစာရွာေနတဲ့
ငွက္ကေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္၊ လိႈင္းလာတဲ့အခ်ိန္ တစ္ျခားငွက္ေတြက အေတာင္
၂ခ်က္၊ ၃ခ်က္ခတ္ၿပီး အျမန္ေရွာင္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇင္ေယာ္ေတြက
ပိုေႏွးေကြး ထံုအသလိုပဲ၊ ကမ္းေျခကေန အျမင့္ကိုပ်ံဖို႔
သူတို႔အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ကို
ပ်ံသန္းေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္တာလည္း အဲဒီဇင္ေယာ္ငွက္ေတြပဲ"

အဲဒီေဟာေျပာပဲြမွာ မိခင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔အတူ သူ႔ေမေမလည္း မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတယ္။

သူ႔မိခင္က အကူအညီမဲ့တဲ့စကား၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေစတဲ့စကားေတြ သားကို
ဘယ္ေတာ့မွမေျပာခဲ့ဘူး။ သင့္ေတာ္တဲ့အေျဖ မေတြ႔ခင္မွာ
သူႏႈတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့တယ္။ တစ္လွမ္းခ်င္း တေျဖးေျဖး
ႀကီးျပင္းလာတဲ့သားကို အားေပးေဖးမခဲ့တယ္။ ဒီလို နားလည္ခြင့္လြတ္တတ္တဲ့
မိခင္ရင္ခြင္ထက္က ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့သားဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ အေကာင္းဆံုးကို
ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

အဆံုးအမဆိုတာ ဘဝတစ္ခုလံုးအတြက္ ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္းနဲ႔
လႈပ္ႏႈိးျခင္းျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ထဲခိုေအာင္းေနတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္စြမ္းေတြကို
ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစတာျဖစ္တယ္။ ကေလးငယ္ေတြ က်န္းက်န္းမာမာ
ႀကီးထြားရွင္သန္ေအာင္ လူႀကီးမိဘေတြမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္တဲ့စိတ္ႏွလံုး၊
က်ယ္ျပန္႔တဲ့ရင္ခြင္ေတြ ရွိသင့္ပါတယ္။ ဒါဟာ ခြင့္လြတ္နားလည္တဲ့စိတ္ရဲ႕
အေျခခံေတြပဲျဖစ္တယ္။






--
٩(̾●̮̮̃̾•̃̾)۶ pp ٩(̾●̮̮̃̾•̃̾)۶